(Luister je liever tijdens het wandelen, fietsen, autorijden of je chillmomentje? Dan vind je hier de audio op youtube)
Vanmorgen werd ik wakker met het geluid van regen op ons huis. Goed hoorbaar door ons sandwichpanelen dak. Warme herinneringen aan vroeger komen meteen boven. Van de regen op het dakraam van mijn zolderkamer in mijn ouderlijk huis. Van die keren dat we campeerden (en dat waren er nogal wat), met het getik op het dunne en gelukkig waterdichte tentdoek. Dat je dan zo lekker in je slaapzak lag. Eerst samen met mijn zusje, in de vouwwagen: rechts mijn ouders in de bak daarvan, links wij op de met tentstokken gestutte plank en luchtbed. Later tegen mijn lief aangekropen. Regen geeft mij geen triest maar juist liefdevol en warm gevoel.
Vandaag was mijn plan om de dagelijkse ochtendwandeling weer op te pakken. Het natgeregend worden kan daar een excuus opwerpen om het niet te doen. Gedachten van plakkerige regenjassen of zelfs -pakken drijven dan boven. Deze dag ligt dat anders. Ervaringen in het verleden van hardlopen in de regen en volledig doorweekt zijn, met dan die ene vrachtwagenchauffeur die vrolijk toetert en zijn duim opsteekt. Of die keer dat ik bij oma Arends logeerde en zij mij toestond om tijdens een lentebui buiten te blijven in mijn groene jurkje met pofmouwen, zelf gemaakt door mijn moeder. Ronddraaiend zodat de rok omhoog kwam. Wat een bevrijdend gevoel gaf dat!
Een verlangen om binnen te zijn bij regen ken ik ook. Buiten gaan de elementen te keer, terwijl ik binnen zit bij een vuurtje, met een kop chocomelk met slagroom, op de bank, onder een dekentje, met een boek. Dat vuurtje heb ik sinds kort eindelijk zelf: een prachtige speksteenkachel. Een dream come true. En Slimme aankoop daarbij in deze barre tijd van tekort en torenhoge prijzen.
Deze Zon-dag (zonder zon maar wel stralend), stond in mijn agenda gepland als “Niets moet, alles mag” dag. Mijn vriendin Joke noemt het haar Joke dag. Mijn dag voelt anders: ik mag ALLES. Dus ik mag ook werken. Ik plan alleen niets in. Alweer een tijd geleden noemde ik dit tijdens een training die ik gaf “ongestructureerde tijd”. Dat is het. Het is ongestructureerd. En daarmee mag er gebeuren wat lekker voelt, waar ik zin in heb. Zonder druk.
Het is niet hetzelfde als een vrije dag, waarop je niet mag werken. Bij mij sowieso lastig: werk en prive zijn verstrengeld. Lopen door elkaar heen. Dat kan ook een stress veroorzakende valkuil zijn. Dat er nooit rust is. Daar mag ik voor waken. Daarentegen kan een vakantie of vrije dag mij ook stress en onrust geven. Dan MOET je ineens iets doen wat rust geeft of je MOET niets doen. Ook de druk voelen om iets bijzonders te gaan ondernemen, waar je dan vervolgens naar op zoek moet. Zo’n dag is de Niets moet, alles mag” dag dus niet.
Heel belangrijk volgens Human Design, voor een Manifesting Generator (oftewel MG) met een emotionele zonnevlecht volledig gedefinieerd. Invoelen in je lijf wat je een blij, enthousiast of passioneel gevoel geeft. In plaats van wat je moet. Mijn energetische blauwdruk heeft 4 krachtige energie motoren, die continue willen reageren op vragen van buitenaf. Lastig om al die power even “uit” te zetten. Dan is een NMAM dag belangrijk. De energie mag gewoon blijven pompen, mits in connectie met mezelf, mijn verlangens. Waar heb ik zin in!
Er was geen wekker die me wakker maakte vanmorgen. Ik hoefde niet mijn bed uit. Ik had zin om te gaan wandelen en toen was daar dus de regen. Na best een tijdje scrollen op mijn telefoon door whatsapp en facebook berichten, grappig genoeg niet onder mijn warme dekbed maar op de rand van mijn bed, had ik zin om te wandelen. In de regen. Nog even de buienradar controleren: ja, bevestiging. 90 tot zelfs 100 % regen verwacht, de hele dag. Mooi. Dan kan ik het niet mislopen. Snel nog even de was erin, sokken vinden die niet wegkruipen onder je voet tijdens het lopen, wandelschoenen aan. Speciale “telefoondrager” om mijn arm (hoe heet zo’n ding in godsnaam), zodat foon niet nat kan worden. Les 2 over Netwerkmarketing aangezet (want alleen lopen is zo saai), oordopjes in. Regenjas aan. Ik ben er helemaal klaar voor.
Ik stap naar buiten. Het is droog. Ook goed. Tijdens het wandelen besef ik me ineens dat de oranje regenjas die ik draag al heel oud is. Een paar maanden geleden ruimden we voor de zoveelste keer de schuur op en stond daar een koffer (ook oranje) met kleding die ik nog niet weg wilde doen. En daar zat de oranje jas in. Van Salty Dog. Die was helemaal hip destijds. Heb ik hem nog gekocht toen de meiden er nog niet waren? Ik weet het niet meer. Maar in ieder geval samen met mijn zusje Jolanda. We vonden ze super stoer. Volgens mij niet eens voor de regen, maar gewoon omdat ze IN waren. Zij had een gele gekocht. Die is denk ik ergens verloren gegaan bij het uitruimen van haar huisje. Of misschien had ze hem al lange tijd daarvoor weggedaan.
Dit jaar was het 11 jaar geleden dat ze besloot terug te gaan naar waar we vandaan komen. Bijna dagelijks denk ik aan haar. Zonder diep verdriet. Wel met spijt. Zo jammer dat ze haar leven niet langer heeft kunnen leven. Mijn oudste dochter zei nog niet zo lang geleden: ik zou nu wel eens met haar willen praten, nu ik volwassen ben. Hoe Jolanda op dit moment tegen de dingen aankijkt. Ja. Dat zou ik ook wel willen. Wat zouden haar diepe verlangens zijn? Zou ze nog doen wat ze toen deed? Ik ben er inmiddels achter dat zij een Projector is.
En het verbaast me niets. Zo fijngevoelig en empathisch als ze was. En tegelijk kon ze ook heel direct zijn. Makkelijk de vinger op de zere plek leggen, eigenlijk bijna altijd op een liefdevolle manier. Mensen om haar heen wisten haar te vinden, juist daarvoor. Ik incluus. Hoewel we vroeger elkaar natuurlijk ook in de haren zaten, en ook later nog wel hoor, waren we uiteindelijk vriendinnen. We waren er voor elkaar door dik en dun. De laatste jaren van haar leven raakten we elkaar een beetje kwijt. Het zal zo bedoeld zijn. Misschien was het tijd voor haar om langzaam los te laten. Was haar missie in de dualiteit volbracht. Ik ben in ieder geval intens dankbaar dat we in elkaars leven hier op aard zijn geweest. Zonder twijfel ben je altijd bij ons: bij pap, bij mij, bij mijn dochters. En inmiddels ook kleindochter. Hoe geweldig zou je dat gevonden hebben! Dan zou je oudtante zijn geweest. Ach, en mam. Die zou toch helemaal gesmolten zijn! Nu zijn jullie samen onzichtbaar voor ons, maar niet onvoelbaar. Ze zeggen dat die dierbare zielen dan in je hart zijn. Voor mij voelt het altijd meer als om me heen.
En zo mijmer ik voort, aan de eettafel in de keuken, uitkijkend over een groen sappig weiland met kluitje bomen in het midden. Tijd voor warme chocomelk met slagroom. Dankbaar verder met deze NMAM dag. Niet omdat het moet, maar omdat het mag.
Copyright © Alle rechten voorbehouden
